زندگی و خاطرات متیو پری از زبان خودش

هیچ‌کس فکر نمی‌کند قرار است اتفاق بدی برایش بیفتد. تا وقتی آن اتفاق می‌افتد. و هیچ‌کس از رودۀ سوراخ، نومونی اسپیراسیون و دستگاه ECMO جان سالم به در نمی‌برد. تا وقتی یک نفر جان به در می‌برد.

من.
این نوشته‌ها را از خانه‌ای اجاره‌ای مشرف به اقیانوس آرام می‌نویسم. (خانۀ خودم توی همین خیابان و در حال بازسازی است؛ می‌گویند شش ماه طول می‌کشد، پس حدس می‌زنم یک ‌سال دیگر آماده می‌شود.) دوتا بازِ دُم‌سرخ زیر پایم در حال چرخ زدن در دره‌ای هستند که پالِسِیدز را به آب وصل می‌کند. از آن روزهای بهاری زیبای لس‌آنجلس است. صبح مشغول نصب تابلو به دیوارهای خانه بودم (بهتر است بگویم کسی مشغول نصبشان به دیوار بود؛ من چندان در این کار ماهر نیستم). در چند سال گذشته علاقۀ خاصی به هنر پیدا کردم و اگر به تابلوها خوب دقت کنید، چندتایی از آثار بنسکی[۶] را روی دیوارهایم می‌بینید. مشغول کار روی دومین پیش‌نویس یک نمایشنامه هم هستم. لیوانم پر از کوکای رژیمی خنک است و یک بسته مارلبرو هم توی جیبم. گاهی همین‌ها برایم کافی است.
گاهی.
مدام این حقیقت انکارناپذیر به ذهنم خطور می‌کند: من زنده‌ام. با توجه به تمام اتفاق‌هایی که پشت سر گذاشتم، این دو کلمه شگفت‌انگیزتر از حد تصور است؛ از نظر من این کلمات، خاصیتی عجیب و درخشان دارند، مثل سنگ‌هایی که آدم از سیاره‌ای دور با خودش یادگاری آورده باشد. هیچ‌کس باورش نمی‌شود. خیلی عجیب است زندگی در دنیایی که اگر بمیری، مردم جا می‌خورند اما کسی تعجب نمی‌کند.
این دو کلمه - من زنده‌ام - بیشتر از هر چیز من را سرشار از حس قدرشناسی می‌کند. وقتی آدم به ‌اندازۀ من به ملکوت نزدیک شده باشد، جز قدرشناسی چارۀ دیگری ندارد: درست مثل کتابی که برای سرگرمی مهمان‌ها روی میز عسلی اتاق نشیمن می‌گذاری، به‌ندرت به چشم می‌آید، اما آنجاست. بااین‌حال، جایی در اعماق آن کوکای رژیمی با ته‌مزۀ رازیانه و شیرین‌بیان و در هر پک سیگاری که ریه‌هایم را پر می‌کند، سرزنشی مداوم و آزاردهنده در کمین این حس قدرشناسی نشسته است.
بی‌اختیار این سؤال سهمگین را از خودم می‌پرسم: چرا؟ من چرا زنده‌ام؟ شمّه‌ای از جواب این سؤال به ذهنم می‌رسد اما هنوز درست به نتیجه نرسیده‌ام. می‌دانم جواب به کمک به مردم ربط دارد، اما چگونگی‌اش را نمی‌دانم. بهترین ویژگی من، بی‌بروبرگرد، این است که اگر یک الکلیِ دیگر سراغم بیاید و بپرسد آیا می‌توانم در ترک الکل کمکش کنم یا نه، می‌توانم بگویم بله و واقعاً پیگیر باشم و انجامش دهم. می‌توانم به یک آدم مستأصل کمک کنم نوشیدن را کنار بگذارد. به نظرم جواب سؤالِ «من چرا زنده‌ام؟» دخلی به این ویژگی‌ام دارد. 

کتاب «زندگی و خاطرات متیو پری» نوشته خود متیو پری، بازیگر مشهور آمریکایی است که صبح امروز درگذشت. متیو پری برای طرفداران سریال محبوب فرندز، چهره‌ای نام آشنا و دوست‌داشتنی بود. جسم بی جان چندلر سریال فرندز، امروز در جکوزی خانه‌اش پیدا شد.

کتاب «زندگی و خاطرات متیو پری» روایتی از زندگی و خاطرات این بازیگر محبوب است. پری در این کتاب از دوران کودکی و نوجوانی خود در ماساچوست می‌گوید و سپس به دوران بازیگری خود می‌پردازد. او از موفقیت‌ها و شکست‌های خود در این عرصه می‌گوید و از چالش‌هایی که در طول مسیر با آن‌ها روبرو بوده است، سخن می‌گوید.

کتاب «زندگی و خاطرات متیو پری» یک کتاب خواندنی و جذاب است که طرفداران این بازیگر را با زوایای مختلف زندگی او آشنا می‌کند. این کتاب همچنین یک درس ارزشمند برای همه افرادی است که به دنبال موفقیت در زندگی هستند.

کتاب «زندگی و خاطرات متیو پری» از دوران کودکی این بازیگر در ماساچوست آغاز می‌شود. پری در این دوران با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند، از جمله مشکلات خانوادگی و مشکلات شخصی. او در سن 15 سالگی به عنوان یک بازیگر شروع به کار می‌کند و در طی چند سال به یکی از بازیگران محبوب تلویزیون تبدیل می‌شود. او با بازی در سریال «فرندز» در نقش چندلر به شهرت جهانی می‌رسد.

پری در این کتاب از موفقیت‌ها و شکست‌های خود در دوران بازیگری می‌گوید. او از چالش‌هایی که در طول مسیر با آن‌ها روبرو بوده است، سخن می‌گوید، از جمله اعتیاد به مواد مخدر و الکل. او همچنین از روابط عاشقانه خود می‌گوید و از شکست‌های خود در این زمینه صحبت می‌کند.

خبر درگذشت متیو پری با واکنش‌های زیادی از سوی طرفداران و همکاران او مواجه شد. بازیگران سریال «فرندز» در بیانیه‌ای مشترک مرگ او را تسلیت گفتند و او را «یک دوست عزیز و عضوی ارزشمند از خانواده ما» توصیف کردند.

متیو پری در سن 54 سالگی درگذشت و جای خالی او تا همیشه در دنیای بازیگری و هنر احساس خواهد شد.

عکس از کافه بوک